Eindelijk gaat haar telefoon. De hele ochtend heeft Merel ongeduldig met het toestel in haar handen gezeten, wachtend op dit ene belletje. Nu het eindelijk zover is zakt de moed haar in de schoenen. Het zal wel weer een afwijzing zijn. Ze dacht dat ze er inmiddels aan gewend zou zijn. Niets blijkt minder waar.
‘Goedemiddag, met Merel.’ Haar keel voelt droog en haar stem klinkt raspend, alsof ze zojuist een hap zand heeft gegeten.
Een vrouwelijke stem aan de andere kant van de lijn begroet haar vriendelijk. ‘Dag Merel, ik zal maar met de deur in huis vallen. We willen heel graag dat jij bij ons komt werken!’
Wat?! Maar dat is fantastisch!
‘Meent u dat? Daar ben ik superblij mee!’
‘Jazeker. Zou je morgen al kunnen beginnen?’
‘Uiteraard. Ik ben de hele maand beschikbaar.’
Merel is nog wel langer beschikbaar, maar deze tijdelijke baan loopt maar tot en met de Kerstdagen. Toch is ze enorm blij. De komende weken heeft ze weer inkomsten. Daarna ziet ze wel verder.
Bovendien is het een toffe baan: ze gaat namelijk Kerstmannen aankleden.
'Perfect,' antwoordt de stem, 'je mag je morgen binnen melden bij Charlotte. Werk ze!'
Charlotte is niet moeilijk te vinden. Haar vrolijke stem schalt door de ruimte. Het blijkt dezelfde stem als gisteren aan de telefoon. Bij haar in de ruimte zitten twee mannen, klaar om omgetoverd te worden tot Kerstmannen.
‘Ha Merel, wat fijn dat je zo snel kan beginnen. Vanochtend gaan wij samen deze twee mannen doen. Ik ga het je leren, het is niet moeilijk.’ Charlotte lacht en geeft haar een knipoog.
Wat een vrolijke, ondeugende tante is dit. Merel voelt zich direct op haar gemak.
‘Ja,’ vervolgt Charlotte, ‘want de twee mannen die vanmiddag komen moet je al zelf doen. Ik heb een afspraak waar ik écht niet onderuit kan. Komt goed hoor, schat. Jij kunt dat.’
Heel moeilijk is het inderdaad niet. Eerst een passend pak met een muts en een pruik uitzoeken, daarna de baard, de snor, de wenkbrauwen en het brilletje netjes aanbrengen en voilà, er staat een Kerstman. De twee mannen blijken ook nog eens gezellige gasten te zijn, waardoor de ochtend voorbij vliegt.
Charlotte vertrekt tijdens de lunchpauze. ‘Je hebt geluk,’ lacht ze, ‘één van de twee Kerstmannen heeft afgezegd, dus je hoeft er vanmiddag maar eentje te doen. Zet ‘m op, hè!’
‘Komt goed,’ antwoordt Merel zelfverzekerd.
Als ze maar met hem kon seksen, want Jezus nog aan toe, dat kon hij zo verschrikkelijk goed
Merel begeeft zich ruim op tijd naar de werkruimte en zet alvast een stoel klaar. Niet veel later gaat de deur open. Een man wandelt naar binnen.
Dat loopje.
Ergens in haar onderbuik trekken spieren zich samen. Merels vingers klemmen zich om de stoelleuning en ze vergeet spontaan te ademen.
‘Goedemiddag,’ groet de man. En direct daarna: ‘Merel? Wat leuk!’
‘Danny. Godallemachtig, Danny.’
Enkele seconden staan ze zwijgend tegenover elkaar. Hoe lang is het nu geleden? Zeker vijf jaar.
Het is Danny die als eerste de stilte verbreekt. ‘Hoe gaat het met je?’
Merel wordt overspoeld door herinneringen. Anderhalf jaar waren ze samen. Een stel zijn ze nooit geweest, daar was Danny vanaf het begin heel duidelijk over geweest. Sekspartners oké, verder niets. Danny, bijna twintig jaar ouder dan Merel, had dat allemaal al gehad. Vrijheid, blijheid, was nu zijn lijfspreuk. Merel vond het prima. Als ze maar met hem kon seksen, want jezus nog aan toe, dat kon hij zo verschrikkelijk goed. Toch was Merel degene die uiteindelijk afscheid nam. Niet omdat ze niet van hem hield, maar omdat de drang naar vastigheid – samenwonen, kinderen krijgen - voor haar toch te groot bleek te zijn.
‘Merel?’ Danny staat nu vlak voor haar. ‘Hoe gaat het met je?’
‘Goed. Ja, goed. Jeetje, wat een verrassing, ik moet er even van bijkomen hoor.’
Danny lacht. ‘Bijkomen, van mij? Nee toch? Dat is niet nodig, hoor. Zeg, zullen we beginnen?’
Opgelucht wijst Merel hem zijn stoel. ‘Graag.’
Reactie plaatsen
Reacties