Erotische verhalen over seizoenen

Terwijl ik op mijn comfortabele bank naar een serie op Netflix lig te kijken, licht mijn telefoon op. Het is een bericht van Berber, een goede vriendin.

‘Wat hebben jullie ontzettend hard gewerkt. Weten jullie wel dat ik supertrots op jullie ben?’ Mijn kleuters zitten glunderend op hun stoeltje in de kring, rondom onze zorgvuldig gemaakte kerstknutselwerken van deze week. Stuk voor stuk zijn ze nog meer tevreden dan dat ik ben. Opeens steekt Priscilla haar hand op. Ik knik haar toe.

Het was in de skilift dat ik hem voor het eerst zag. Op de derde dag van mijn vakantie. Ik ging omhoog en hij ging omlaag. Alleen daardoor al viel hij me op, maar er was meer. Hoe zijn ontspannen houding in schril contrast stond met de wilde, bruine krullen op zijn hoofd bijvoorbeeld. Ik zou het zo weer voor me kunnen zien…

In deel 1 heb je kunnen lezen hoe Merel haar spannende ex Danny tegenkomt tijdens haar werk. Ze mag hem verkleden als Kerstman en ze zijn helemaal alleen. Oftewel, een klassiek voorbeeld van de kat op het spek binden.

Eindelijk gaat haar telefoon. De hele ochtend heeft Merel ongeduldig met het toestel in haar handen gezeten, wachtend op dit ene belletje. Nu het eindelijk zover is zakt de moed haar in de schoenen. Het zal wel weer een afwijzing zijn. Ze dacht dat ze er inmiddels aan gewend zou zijn. Niets blijkt minder waar.

De schilder van dit stilleven heeft slechts drie kleuren gebruikt. Ondanks dat is de combinatie een waar genot voor het oog. De groene bladeren doen hun best om zich zo lang mogelijk aan de takken te hechten. De gele en oranje bladeren hebben dat principe inmiddels al wat meer losgelaten. Af en toe neemt de wind er spelenderwijs eentje mee. Uiteindelijk dwarrelen ze neer op de grond, tussen vele anderen. 

De hemel is strakblauw. Geen vuiltje aan de lucht. Toch waarschuwt mijn weerapplicatie voor naderende buien. Ik geloof er niks van. Ongeduldig wapper ik met mijn linkerarm in de lucht. Omdat ik alles wil vastleggen, zal ik moeten wachten totdat mijn horloge contact heeft gemaakt met de satellieten ver boven me. Eindelijk klinkt het verlossende piepje. 

Op handen en knieën kruipt Simone met een emmer onder de seringenstruik door. Ze verwijderd de weinige onkruiden en blijft dan even zitten. Heel even maar. Omdat de brandende zonnestralen haar hier niet raken. Met de rug van haar hand wist ze het zweet van haar voorhoofd. Haar hemdje plakt tegen haar bovenlijf. En dan te bedenken, dat het nog niet eens middag is. Waarom ook alweer had ze Iris vorige week beloofd om vandaag in haar tuin te komen helpen?!